“Shelter Home”: leven na huiselijk geweld

Het is Vera (Maria João Pinho) die voor ons de deur naar Casa-Abrigo opent, wanneer ze haar hele leven achter zich laat en haar toevlucht zoekt in een ruimte die slachtoffers van huiselijk geweld verwelkomt.

Ze is echter niet de enige hoofdpersoon in dit verhaal. Dat geldt ook voor Gabriela (Rita Cabaço), Conceição (Filomena Gigante), Madalena (Leonor Silveira), Joana (Ana Sofia Martins) en vele andere namen die misschien niet in het script voorkomen, maar die in het echte leven wel bestaan. De serie, geschreven en geregisseerd door Márcio Laranjeira (verantwoordelijk voor Uma Rapariga da Sua Idade , 2015), weerspiegelt trauma, angst, onrecht en straffeloosheid, maar ook eenheid en veerkracht in het licht van de kleine prestaties van mensen die over het algemeen alles zijn kwijtgeraakt, inclusief hun identiteit.

Deze zondag, 11 mei, de slotdag van IndieLisboa, worden de eerste twee van de zes afleveringen vertoond bij Culturgest , om 15.30 uur. Naar verwachting zal het project later dit jaar in première gaan op RTP.

De wens om dit verhaal te schrijven ontstond uit de herinnering aan een jeugd die gekenmerkt werd door huiselijk geweld. Het feit dat Márcio Laranjeira zich zeker op opvangcentra moest richten, werd later door het onderzoek bevestigd.

"Ik ging naar opvangcentra, zocht mensen op en er werden me verschillende verhalen verteld. Als we hierover met mensen praten, beseffen we dat iedereen wel een verhaal heeft, of iemand kent, of iemand kent iemand, en het is alsof we ineens allemaal met elkaar verbonden zijn door huiselijk geweld in dit land", legt de directeur uit aan Observador.

[de trailer voor “Shelter Home”:]

Casa-Abrigo baseert zich altijd op de ervaringen van vrouwelijke slachtoffers en vergeet daarbij de omgeving niet, die de granaatscherven opvangt en vaak als nevenschade in het ongewisse blijft. Ik besefte dat het belangrijk was om te praten over de gevolgen van huiselijk geweld voor kinderen. Daarom is er nu ook de slachtofferstatus voor kinderen.

In de serie wordt dit bereikt door het personage van Madalena's zoon, die gekweld wordt door tegenstrijdige gevoelens ten opzichte van zijn moeder en het verleden. Het leven gaat verder buiten de muren van dat huis en die vrouwen, vaak vol tegenslagen. "Daarom wilde ik hier zo graag over praten zonder het expliciete geweld te hoeven tonen, omdat het veel verder gaat dan dat."

In het verhaal hoeven we geen scènes te zien waarin sprake is van huiselijk geweld. Het hangt altijd boven het hoofd van de personages en de aanwezigheid ervan wordt gevoeld als een gewicht dat verstikt, martelt en zich manifesteert in kleine verwijzingen naar het verleden of triggers die deze vrouwen van het ene op het andere moment veranderen.

Het geweld stopt niet wanneer ze vluchten voor de agressor, het huis verlaten dat ze met hem deelden of wanneer de blauwe plekken niet meer zichtbaar zijn. Voor deze mensen liggen er nog veel meer vormen van geweld in het verschiet: ze moeten een nieuw leven beginnen, ruimtes delen, samenleven met mensen die ze niet kennen, en ze verliezen referentiekaders en routines.